ต้องเป็นคุณเท่านั้น (It’s gotta be you)

ผมลืมตาขึ้นมาในห้องที่มีสีขาวโพน ที่เต็มไปด้วยหมอและพยาบาล แล้วยังมีชาย

คนหนุ่มหนึ่งจ้องมองผมด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ผมเดาว่าชายหนุ่มคนนั้นคงเป็นพี่ชายผมเอง

“ไม่ต้องห่วงนะคะ....ตอนนี้คนไข้และเด็กในท้องปลอดภัยแล้วค่ะ   ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบคุณหมอก็เดินออกไป แล้วปล่อยให้ผมงงกับคำพูดที่ว่า “เด็กในท้องปลอดภัยแล้ว” ผมท้องหรอ ผมได้แต่คิดในใจ ว่ามันเรื่องอะไรเนี่ย

ตอนนี้ในห้องเหลือแค่ผมและพี่ชายแค่สองคน บรรยากาศในห้องทั้งเย็นและเงียบจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจอย่างน่าขนลุก 

“พ่อของเด็กเป็นใคร” พี่ชายผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมกลัวไม่กล้าที่จะมองหน้าผู้เป็นพี่

“ผะ...ผมไม่รู้” คำตอบของผมถึงกับทำให้พี่ชายถึงกับนิ่งไปเลยทีเดียว ผมเองก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับผมบ้าง

สักพักก็มีเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ จนทำให้ผมหลุดจากความคิด แล้วหันไปตามต้นเสียงเมื่อสักครู่ ผมเห็นพี่ชายผมที่สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโหและเครียดในเวลาเดียวกัน แล้วพี่ก็หยิบดโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดไปยังเบอร์หนึ่ง ผมได้แต่แอบมองพี่ผมอยู่บนเตียง แต่สิ่งที่ผมยินนั้นทำเอาผมเหวอเลยทีเดียว

คืออะไรผมมีคู่หมั้นอยู่แล้วและที่สำคัญคือผมจะแต่งงานกันในอีกสองอาทิตย์ โอ้โห!!! แม่เจ้าโว้ยอะไรมันจะตื่นเต้นเร้าใจได้ขนาดนี้ว่ะเนี่ย...

หลังจากที่พี่ผมคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เขาก็เดินเข้ามาหาผม แต่สิ่งที่พี่ผมพูดกับผมนั้นมันทำให้ผมถึงกับยิ้มเจื้อนๆออกมา

“ หลังออกจากโรงพยาบาลแล้ว น้องต้องไปอยู่กับไซออน เข้าใจไหม!!!!....”